Protestants kerkverband.
De Nederlands Gereformeerde Kerken zijn in 1967-1969 voortgekomen uit de
Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt). Aan de scheiding lag een verschil in beleving van
vrijmaking,
doorgaande reformatie en de
belijdenis ten grondslag. Zij die de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) verlieten of buiten haar kerkverband werden geplaatst, stonden open voor toenadering tot de
Gereformeerde Kerken en voor samenwerking met niet-vrijgemaakten. In hun
Verklaring van 1974 handhaafden zij de
Drie Formulieren van Enigheid, onder afwijzing van ‘tirannieke eenheidsdwang’.
Het
Akkoord van kerkelijk samenleven (1982) voorziet in regionale en landelijke vergaderingen. De Nederlands Gereformeerde Kerken willen bijbelgetrouw zijn. Zij zijn actief in de kleine
oecumene en ontvankelijk voor invloeden vanuit de
evangelische beweging. Aanstaande predikanten studeren bij voorkeur aan de opleiding van de
Christelijke Gereformeerde Kerken of bij het door enkele kerken in stand gehouden seminarie. Het voornaamste contactorgaan is
Opbouw, dat sinds 1957 verschijnt. Anno 2000 was het ledenaantal ongeveer 31.000.
Auteur: W. Janse uit: G. Harinck e.a. (red.),
Christelijke Encyclopedie (Kampen 2005)
Verder lezen: C.G. Bos en W.A.E. Brink-Blijdorp,
Nieuwe Nederlandse kerkgeschiedenis, II (Barneveld 1994)
Informatieboekje voor de Nederlands Gereformeerde Kerken (Amsterdam 1974-heden {jaarlijks})